We maken er onze missie van om zoveel mogelijk films van Film Fest Gent voor jullie te bekijken en jullie later uitgebreid te vertellen wat wij ervan vonden. Maar om al een eerste indruk mee te geven, en je warm maken om nog tijdens het festival te gaan kijken, doen we nu al wat minireviews van de films die we gezien hebben.

Holly

Elien: De leerkracht van een meisje in armoede ontdekt dat ze de bijzondere gave heeft om het verdriet van mensen weg te nemen. Al snel wordt ze een lokale heldin, met de voor- en nadelen. Holly deed me denken aan een bravere versie van mother!. Een bevreemdende film met een nogal warrige boodschap die ook wat korter kon. Intrigerend, maar niet de meest memorabele Belgische film van de dag.

Frédéric: Voor mij persoonlijk een kleine teleurstelling. Als opener van het festival ging er veel aandacht naar Holly. Persoonlijk had ik nog niets van Fien Troch gezien, dus ik kende haar stijl niet. Er zit weinig plot in Holly, en op zich is dat niet erg, maar ik had niet zoveel voeling met de personages en ze waren ook niet allemaal even overtuigend gespeeld. Op zich heb ik mij niet echt verveeld tijdens het kijken, maar had wel continu de hoop dat dit ergens naar toe zou gaan.

Jana: Holly toonde voor mij hoe iemand met weinig moeite iets kan betekenen voor anderen maar hoe jaloezie, hypocrisie en eigen gewin makkelijk de bovenhand nemen. Zonder al te veel spoilers worden mensen met een goed hart toch te vaak slachtoffer van hun eigen karakter. Carolina Geeraerts speelt met verve de timide Holly die toch openbloeit wanneer ze mensen helpt, maar er ook zelf iets uithaalt. Op sommige momenten krijg je een passend ongemakkelijk gevoel bij wat je ziet. Alleen het einde is misschien wat te veel voor interpretatie vatbaar. Veel lof ook voor de warme belichting, sfeerscheppende zooms van de cinematografie en bijna kinderlijke xylofoon onderlegd met synthesizers in de score van Johnny Jewel.

Past Lives

Elien: Of het nu gaat om jeugdvrienden, -liefdes of familie die je nu niet meer ziet, je verleden wekt altijd emoties op. In Past Lives van Celine Song komt daar ook een laag van emigratie en duale culturen bij. Nora en Hae Sung zien elkaar na 12 jaar terug, en daarna nog eens na diezelfde periode. Intussen maakten ze verschillende keuzes. Waren dat wel de juiste? Een tedere en prachtig geacteerde film die je zal doen denken aan de mensen die je kenden in je puurste periode.

Frédéric: Past Lives werd mij eerst deels verkocht als een romantische film. En dat is het ook, maar niet in de traditionele vorm. Het gaat over het mijmeren naar misgelopen kansen. Scenario’s en levenspaden die hadden kunnen gebeuren als het leven niet liep zoals het gelopen is. Het romantische zit hier in het jezelf even kunnen verliezen in deze dromen van weleer. Past Lives is een leuke emotionele trip die je even doet nadenken over je eigen verleden, maar qua plot stelt het niet veel voor. En soms is dat ook niet nodig.

Jana: Deze toont op geweldige wijze hoe scharniermomenten de rest van je leven kunnen bepalen, en dat je je moeilijk kan inbeelden hoe je geweest was als dat toch gebeurd was. Toch is het normaal om je af te vragen “wat als”. Alledrie de hoofdacteurs verdienen je sympathie in een verhaal dat ook iets te zeggen heeft over cultuurverschillen en anderstaligheid. Hij leent bij de Before-trilogie qua stijl maar had bij wel minder emotionele impact dan verwacht.

May December

Elien: Een karakterstudie met een hoek af over een actrice en de vrouw die ze speelt in een biopic. Kanttekening: die ging de gevangenis in omdat ze een relatie had met een 13-jarige, haar huidige man. Todd Haynes laat subtiliteit varen in deze bizarre rit en haalt goede vertolkingen uit zijn cast. Een interessant en gevat script dat de grenzen tussen leeftijd, liefde, beïnvloedbaarheid en voyeurisme bestudeert.

Frédéric: Een film die veel belooft en je op het einde nog deels op je honger doet zitten. Het positieve aan May December is dat het gaat over een groot trauma maar dat er niemand expliciet als grote schuldige wordt aangeduid. Het is heel leuk om te zien hoe iedereen in dit absurde verhaal over misbruik meerdere kanten heeft en de observerende actrice hier mee omgaat. Door geen sluitend antwoord te geven, blijft May December nog even nazinderen.

Jana: Niks is wat het lijkt in deze film. We denken een beeld te hebben van de in se ongepaste maar schijnbaar liefdevolle relatie tussen Gracie en Joe, tot door de aanwezigheid en vragen van Elizabeth toch vanalles naar boven komt. Ik keek regelmatig met grote ogen naar wat zich afspeelde, qua onverwachte info en wendingen maar ook qua stijl. Met een redelijk dramatisch pianothema dat terugkomt, krijg je soms een licht satirisch gevoel. Portman en Moore zijn zoals verwacht top maar het is de onbekendere Charles Melton die het meeste bijblijft.

Amal

Elien: Die protesten over seksuele opvoeding in Wallonië, een uitloper van onzin? Een realitycheck van jewelste krijgen we van de Belg Jawad Rhalib. Brusselse leerkracht Amal neemt het op voor een leerlinge die bedreigd wordt omdat ze lesbisch is, wat niet kan volgens haar extremere moslimklasgenoten. Alleen schieten Amals pogingen om de klas andere inzichten te geven in het verkeerde keelgat. Een pijnlijk portret van hoe de alsmaar polariserende maatschappij de rol van leerkrachten als spilfiguur voor de jeugd verzwakt, maar tegelijk een belangrijke reminder van hoe belangrijk ze kunnen zijn. Lubna Azabal is fenomenaal.

Frédéric: Weer een verhaal over radicalisering, dacht ik bij de start. Met Rebel nog relatief vers in het achterhoofd kon dit enkel matig eindigen. Niets bleek minder waar. De kijk op de zaak is veel kleiner dan we daarin zagen. Maar daarom niet minder belangrijk. Door te tonen hoe een radicale visie zich langzaam in een gemeenschap van jongeren kan verspreiden en hoe opvoeders hiermee omgaan, voelt Amal veel persoonlijker aan. Zowel de kijk van de leerkracht als de tieners zelf komen aan bod, waardoor het een heel interessant portret geworden is. Sterke film, met de meest overbodige laatste 10 seconden ooit, denk ik dan.

Jana: Deze film liet van alle vier op dag 1 de grootste indruk op mij na. Centraal staat leerkracht Amal, die zelf moslim is, en vooral haar meer gelovige studenten wil bereiken die het leven zuur maken van een lesbische medestudente. In haar pogingen om hen wat context en nuance bij te brengen, stoot ze op veel grotere krachten dan ze verwachtte. Het script is uitstekend met enkele straffe dialogen en wordt zonder meer verbluffend gebracht door Lubna Azabal. Of het een juist beeld schept van een deel van de moslimgemeenschap is niet aan mij om te beoordelen maar een boodschap is er wel: wat is leerkracht zijn belangrijk maar o zo moeilijk en hoe rijm je je eigen geloof met tolerantie.

Fallen Leaves

Elien: Twee Finse arbeiders wonen een analoge, kleine, afgezonderde regio waar weinig te beleven valt en ze moeten leven van dag tot dag. Ze zijn op zoek naar connectie. De weg ernaartoe is op zijn minst speciaal. Fans van kurkdroge humor en menselijk geklungel zullen zich net als ik kostelijk amuseren met deze film. De cast is heerlijk off-beat en de sets lijken gestolen uit de jaren 50. Een prachtig gefilmde komedie met een knipoog.

Jana: Dit moet een van de droogste films zijn die ik ooit gezien heb, op een goeie manier. Ik ben erg fan van Airplane en in het algemeen comedy met redelijk droge humor maar ik had het nog nooit toegepast gezien op een half drama. Deze film zal dan waarschijnlijk niet voor iedereen weggelegd zijn maar ik heb me er erg mee vermaakt. Ansa en Hollapa zijn op zich best trieste personages maar ondanks de droogkomische dialogen zit er ook echt iets oprechts achter. Geen enkele acteur valt uit de toon en ook alles rond de personages is sober gehouden: van kostuums en set design tot belichting en cinematografie. Er is wel een vraagteken: af en toe zijn er radiofragmenten te horen over de oorlog in Oekraïne maar als er echt een boodschap achter zat, heb ik die niet begrepen.

Perfect Days

Elien: Aan slow cinema kan je allergisch of verknocht zijn. Na twee minuten hield ik van Koji Yakuso als Hirayama, het hoofdpersonage uit Wim Wenders’ Perfect Days. We volgen zijn dagelijkse routine als toiletbeheerder in Tokio, en waarom hij dat in tegenstelling tot de mensen rond hem absoluut niet deprimerend vindt. Een warm deken dat je doet beseffen dat elke dag een goede kan zijn als je het uit de juiste invalshoek bekijkt.

Jana: M’n misschien wel favoriete film tot nu toe komt van Wim Wenders. Met z’n schijnbaar simpel portret van een man z’n dagelijkse routine had hij me onmiddellijk mee. Hirayama maakt de openbaar toiletten in Tokio schoon en doet dat met overgave. Voor veel mensen lijkt dit allesbehalve ideaal werk maar hij vindt plezier in de kleine dingen zoals een cassette afspelen in de auto, de zon tussen de bomen zien komen of gaan eten in je vaste stek. Er wordt amper gesproken maar de film heeft daarom misschien des te meer te zeggen. Dat het 2 uur boeiend blijft is te danken aan acteur Kôji Yakusho, die vanaf de eerste minuut innemend is. Wat ik vorig jaar bij en na Living voelde, had ik nu weer: de intentie om misschien ook wat meer plezier uit het alledaagse te halen.

Dream Scenario

Elien: Nicolas Cage heeft opnieuw een toprol bemachtigd in deze surrealistische tragikomedie over viraal gaan en de internetcultuur van vandaag. Professor biologie Paul wordt plots het onderwerp van de dromen van duizenden mensen. Hij gaat erin mee tot de dromen gewelddadig worden en hij de gevolgen moet ondergaan. Deze film gaat van eng naar grappig naar absurd en nog een paar adjectieven ertussenin. Knap gefilmd en geschreven, en ijzersterke vertolking van de memekoning himself.

Jana: Nicholas Cage blijft de goeie rollen maar uitkiezen en ook in deze film levert hij een topprestatie als Paul, de man die onverwacht een sensatie wordt, met alle voor- en nadelen die erbij horen. De satire van Kristoffer Borgli over popcultuur en roem zijn misschien niet subtiel maar wel effectief weergegeven in dit concept. Cage speelt de tegenstrijdige aard van Paul perfect. Soms grimas je een beetje van hoe awkward de man is of door de raarheid van wat zich afspeelt. De dromen die centraal staan, worden erg goed weergegeven en zijn in het tweede deel zelfs op het enge af. Het is het beste om zo weinig mogelijk over het verhaal te weten voor je begint.

Augure

Elien: Onze Belgische Oscarinzending leek door de trailers poëtische cinema te zijn, vol mystiek en symboliek. Augure is rechtlijniger dan ik had verwacht, maar dat is voor mij net een pluspunt. De symboliek komt genoeg naar boven zonder het nog extra te benadrukken. De verschillende personages zijn allemaal betrokken bij eenzelfde Congolese familie, maar wat hen overkomt, verschilt totaal. Maar eigenlijk willen ze allemaal aanvaarding en erkenning. Dat brengt Baloji goed over zonder in clichés te vervallen, met wat magisch realisme en een frisse blik.

Jana: Onze Oscarinzending van dit jaar is geen conventionele Hollywoodfilm maar houdt mooi het midden tussen familieverhaal en cultureel experimenteren. Via Koffi, z’n vriendin en z’n zus komen we meer te weten over geloof en bijgeloof in Congo en hoe dat de relatie met hun familie beïnvloedt. Een andere verhaallijn gaat over een jongen die temidden van een soort bendegeweld alleen z’n zus wil gedenken. Het magisch realisme zal niet voor iedereen geslaagd zijn maar vooral de kostuums en muziek in deze stukken maken het al de moeite waard. Ik ben benieuwd hoe hij in Hollywood onthaald zal worden.

Dumb Money

Elien: Misschien slaagt Dumb Money in wat The Big Short niet lukte: me de financiële achtergrond ervan later aan iemand anders kunnen doen uitleggen. Op dat vlak profiteert de film van een specifieke context: de hetze rond de aandelen voor gamewinkel GameStop en hoe die een paar miljonairs wat armer maakten en een paar Jannen met de Pet iets minder arm. Energiek verteld met een goed script, een boeiende ensemblecast en een kleine bijrol voor my man Sebastian Stan. Soms hoeft dat niet meer te zijn. Kapitalisme suckt!

Jana: Ik zei al dat ik hoopte wat wijzer te worden over hoe de hele GameStop-affaire in elkaar zat en dat is ook wel gebeurd. De film vertelt het verhaal via een aantal personages die betrokken zijn: van de “aanleiding” Keith Gill, een verpleegster en studentes die z’n raad volgen tot de baas van de app die als tussenmiddel diende en de hedgefundsbazen. Vaak wordt de financiële terminologie niet helemaal uitgelegd waardoor ik soms niet compleet mee was maar uit de context snap je het wel. Het geheel deed me nogal denken aan The Social Network of Air qua stijl en toon en heeft ook wel iets te zeggen over hoe de financiële wereld oneerlijk in elkaar zit. De cast met onder andere Seth Rogen, Shailene Woodley en Sebastian Stan is indrukwekkend met een geweldige Paul Dano aan kop. Het soort film waar ik altijd van geniet.

Frédéric: Een mooi tijdsdocument. Een beetje uitleg over de GameStop-heisa van enkele jaren geleden dat ik met een half oog gevolgd heb. Een beetje David tegen Goliath verhaaltje met een positieve boodschap en voldoende humor waardoor het entertainment gehaalte hoog ligt. Dumb Money zal echter vrij snel gedateerd aanvoelen, denk ik gezien de materie, dus is zeker de moeite om zo snel mogelijk eens te kijken. Ik heb me kostelijk geamuseerd met de cast (ja, ook Nick Offerman zit erin!) en Paul Dano heeft zich de laatste jaren opgewerkt naar een acteur die weinig mis kan doen.

Theater Camp

Elien: Ik ben een theater kid die maar één keer toneel deed en er nu nog altijd niet over zwijgt. Over musicals kan ik mijn omgeving amper praten, want de meesten hebben er een hekel aan. Theater Camp is dan ook een genot van begin tot eind. Een uitvergrote versie van toneelkamp met archetypes onder de docenten en leerlingen, hilarisch en toch oprecht omdat je de liefde voor toneel voelt, zelfs in de mockumentarystijl. Misschien doe ik de volledige review wel via een zelfgemaakt nummer met choreografie. Jullie zijn gewaarschuwd.

Jana: Als je niet in een bepaalde wereld zit, is het soms moeilijk om te begrijpen waarom die voor anderen zo belangrijk is. Zo denkt ook Troy wanneer hij plots het acteerkamp van z’n moeder in goede banen moet leiden. Gelukkig kan hij voor de praktische kant rekenen op de leerkrachten die er al lang zijn. Via de mockumentarystijl komen we erachter hoe het loopt op zo’n kamp. De theaterwereld is al specifiek en je moet er soms ook wel in thuis zijn om alle grapjes te snappen. Maar als je dat bent is de humor erg geslaagd en ook de cast brengt het geweldig. De boodschap komt ook duidelijk naar voren: iedereen verdient een plek om helemaal zichzelf te zijn.

Dancing on the Edge of a Volcano

Elien: Van een plek waar mensen zichzelf konden zijn gingen we naar een plek waar zelfs de inwoners niet meer willen zijn. In augustus 2021 ontplofte natriumnitraat in de haven van Beiroet, Libanon, wat voor ongeziene schade zorgde. Net in die periode probeert regisseur Mounia Akl haar eerste film in productie te krijgen. Haar monteur legt het onvoorstelbaar moeilijke parcours vast, want naast de explosie was er ook nog covid en de grenssluitingen, een financiële crisis, noodweer en bosbranden. En toch kregen ze het voor mekaar. Een meeslepende kroniek van volharding en de kracht van cinema als het slecht gaat.

Jana: Het is al moeilijk genoeg om een film gemaakt te krijgen. Laat staan wanneer je dat wil doen nadat een zware explosie je stad heeft getroffen en we ook nog met COVID te maken hadden. Dit is het verhaal van filmmakers die tientallen van zulke obstakels moesten overwinnen om dat te doen. De documentaire toont het belang van cultuur in ons leven en hoe het ons iets geeft om naar uit te kijken. Maar ook hoe veerkrachtig de mens is als je een doel hebt. We komen ook meer te weten over het protest van de burgers en de hachelijke situatie in Beiroet en Libanon in het algemeen. Vaak ontnuchterend maar heel boeiend gebracht.

Here

Elien: De Belgische films doen het uitstekend dit jaar. Ook Here eindigt wellicht bovenaan mijn festivalranking. De ingetogen film van Bas Devos volgt een bouwvakker die zich voorbereidt op zijn vakantie en een bryoloog die mossen bestudeert. Hun levens kruisen, en het resultaat is een mijmerende ode aan jezelf tijd en ruimte geven. Jezelf rust gunnen in de natuur. Het is een film waar je makkelijk kan meeleven met de personages of er je eigen beslommeringen op kan projecteren. Ik was alvast helemaal mee, vooral dankzij de tactiele aanpak van beeld en geluid.

Jana: Opnieuw een minimalistische film die bijzonder goed werkt. Natuur staat echt centraal in de nieuwste van Bas Devos en is ook prachtig in beeld gebracht. Het verhaal is op zich simpel maar bleef voor mij echt boeien, mede dankzij hoofdrolspelers Stefan Gota en Liyo Gong. Soms hoef je niet meer te zien dan een echte slice of life. Er was enkel een poëtisch stukje voice-over dat voor mij minder goed bij de rest paste.

Rapito

Elien: De meest dramatische FFG-film tot nu toe bespreekt nog een verfoeilijk aspect van een instituut dat al een dramatische tijd doormaakt: de katholieke kerk. In de Kerkelijke Staat, een gebied in het midden van Italië, was de paus staatshoofd. Hij besloot dat mensen van een ander geloof geen christelijke kinderen mochten opvoeden. Wanneer de kerk beweert dat de Joodse 6-jarige Edgardo stiekem gedoopt is, halen ze hem weg bij zijn gezin om op te groeien in de school van de paus. Edgardo’s ouders voeren daarna een jarenlange strijd. Een wraakroepend verhaal dat nog een smet zet op de kerk en de moeite is om te vertellen. Rapito is goed gemaakt en ziet er geweldig uit, maar is bij momenten te dramatisch, waardoor het aan impact verliest.

Jana: Ik kende eigenlijk weinig over de geschiedenis van Italië en de betrokkenheid van de paus daarbij. Daarom was het wel een interessant maar tegelijk ook hallucinant verhaal. De tijdsperiode is erg goed nagemaakt in deze film met vaak natuurlijke en warme belichting. Het verhaal zelf is goed gebracht en mooi vertolkt, vooral door de jonge Enea Sala, al was de muziek soms te bombastisch voor een toch delicater verhaal.

Late Night With The Devil

Elien: Een talkshowhost wil zijn kijkcijferrivaal kloppen en stelt voor Halloween een speciale uitzending samen. Hij nodigt een medium uit, een meisje uit dat bezeten is door de duivel, haar therapeute en een scepticus die alles wil ontkrachten. Maar kan je het kwaad ontkrachten? Late Night with the Devil is hoogst entertainend, als je weet wat je moet verwachten. Het is geen zuivere horrorfilm, eerder een satire op populaire talkshows met een bovennatuurlijk element in verwerkt. Het is wel opnieuw een goede rol voor David Dastmalchian, die hier een andere kant van zichzelf laat zien.

Jana: Het grootste deel van deze film is neergezet als talkshow, compleet met multicam en jazzmuziek. Hierdoor je bijna minuut tot minuut kan meevolgen en het wat wegheeft van een toneel, wat eens een leuke verandering is. David Dastmalchian is ontzettend goed als de gladde talkshowhost en krijgt zo eens een ander soort rol. Er komen best wat verontrustende stukken in voor, en wat gore voor de liefhebbers, maar echte horror bleef wel wat uit. Toch heb ik me hiermee erg geamuseerd.

Smoke Sauna Sisterhood

Frédéric: Smoke Sauna Sisterhood is een documentaire waarin vrouwen uit Estland samen in een sauna zitten en verhalen/geheimen tegen elkaar vertellen. Tegelijkertijd zien we de seizoenen veranderen en de vrouwen samen werk verrichten/ rituelen uitvoeren rond de sauna. Smoke Sauna Sisterhood vertelt als eerste belangrijke verhalen van vrouwen die gehoord moeten worden en die binnenkomen. Daarbij wordt alles heel rauw gebracht, we kijken onverbloemd naar hoe de zwetende vrouwen met elkaar praten tussen hangende stukken vlees die gerookt worden. Er wordt veel ingezoomd op de lichamen van de zwetende vrouwen dus het gezicht van de persoon die aan het spreken is komt vaak niet in beeld. Voor mij persoonlijk is de manier hoe de verhalen gebracht worden niet heel toegankelijk en dit vind ik jammer voor de thans belangrijke zaken die aangehaald worden.

Blackbird Blackbird Blackberry

Frédéric: Etero is een sterke onafhankelijke vrouw van 48 in een klein dorp in Georgië. Ze valt tijdens het plukken van braambessen bijna in een ravijn en deze bijnadoodervaring doet haar nadenken over haar leven. We volgen haar nieuwe kijk op het leven op een soms humoristische manier, hoe ze toch liefde begint op te zoeken en begint na te denken of het toch wel zo een goed idee is om zo gesloten te leven zoals ze al 48 jaar doet. Een traag, interessant portret over de plaats die iedereen heeft in de samenleving met als decor een klein dorp met al zijn vooroordelen.

How To Have Sex

Frédéric: Op voorhand wist ik niet of ik mijn verwachtingen richting The Inbetweeners of Skins moest sturen. Het blijkt eerder dat tweede te zijn. In How To Have Sex volgen we 3 tienermeisjes van 16 op een zuip- en feestvakantie in Kreta. Het hoofdpersonage Tara is de enige maagd van de 3 en hoopt haar maagdelijkheid te verliezen op reis. Vanaf het begin voel je al dat dit niet heel goed kan aflopen en How To Have Sex behandelt dan ook ongewenst seksueel gedrag bij tieners in een context van veel alcohol. Dit debuut van regisseur Molly Manning Walker vertelt een eerlijk verhaal en drukt iedereen nog eens met de neus op zijn/haar/hun verantwoordelijkheden naar elkaar toe. Gebaseerd op eigen vakantie-ervaringen past dit perfect naast het persoonlijke verhaal van Aftersun eerder dit jaar.

Elien: Drie vriendinnen van 16 gaan op feestvakantie naar Griekenland. Vooral Tara heeft een bijzonder doel: voor het eerst seks hebben. Ze volgt het gedrag van de andere jongeren, maar we zien al snel dat zij zich er niet zo comfortabel bij voelt. Wanneer jongens interesse krijgen, worstelt ze ermee hoe ze erop wil reageren. Die druk die de maatschappij rond seks oplegt, de onderlinge strijd die soms opduikt tussen jongeren daardoor en de lokroep van alcohol komen allemaal subtiel maar ijzersterk aan bod in dit debuut van Molly Manning Walker. De gelaagdheid op het gezicht van Mia McKenna-Bruce neemt je meteen in en laat je niet snel los, ook als de credits rollen.

Jana: Molly Manning Walker maakt een atypische coming-of-agefilm die de feestcultuur en vooral de druk die erbij hoort aan de kaak wil stellen in het licht van consent. Dat doet ze op een ingetogen manier verpakt in neon en feestjes, die net daarom echt binnenkomt. De vage lijnen tussen wat kan en niet kan, worden niet uit de weg gegaan. Hoofdrolspeelster Mia McKenna-Bruce zet ook een geweldige vertolking neer.

Poor Things

Frédéric: Een van de meest geanticipeerde films van Film Fest Gent dit jaar. Yorgos Lanthimos is de meester van sfeerschepping. The Lobster, The Favourite en The Killing of a Sacred Deer blinken uit in niet al te ingewikkelde verhaallijnen maar wel in beklijvende sfeerschepping. In Poor Things worden we in de eerste act ondergedompeld in de wereld van Bella Baxter. Bella is gecreëerd door Godwin Baxter, een soort dokter Frankenstein, die zich bezighoudt met het samenstellen van verschillende dieren om te kijken wat mogelijk is: denk aan kippen met een hondenkop en dergelijke. Godwin zelf was vroeger het proefkonijn van vele gelijkaardige testen van zijn vader en ziet er zelf nogal monsterlijk uit. Als Godwin een lijk vindt van een hoogzwangere vrouw die net zelfmoord gepleegd heeft, plaatst hij de hersenen van de baby in deze van de vrouw en zo kwam Bella op deze wereld. Bella is dus een volwassen vrouw met de gedachtengang van een kind. Ze wordt echter snel volwassen maar door deze snelheid heeft ze een eigen kijk op moraliteit en omgang van mensen. Wanneer ze na de eerste act besluit op avontuur te gaan en haar vader te verlaten, verandert het beeld van zwart-wit naar kleur en volgen we Bella op een heuse tocht doorheen de wereld. Bella’s avontuur is ook mentaal een zware reis, ze leert wat de rol van vrouwen is in een door mannen gedomineerde wereld en ze begrijpt niet waarom ze moet verbergen wat ze leuk vindt. Poor Things geeft kritiek op de mannelijke kijk op de wereld in een semi-Victoriaanse setting en doet dit met veel humor, absurdisme en seks. Veel seks. Het is een stijl die je ligt of niet, maar mij kon het alvast zeker bekoren.

Elien: Ook al zei ik ‘tot nu toe’, toch was ik naïef dat ik The Sweet East de mafste film op FFG noemde. Ik wist dat Poor Things nog moest komen. De nieuwste van Yorgos Lanthimos is opnieuw niet voor iedereen, met een verhaal dat soms de wansmaak opzoekt maar veel bevat. De film is ontzettend geestig, vooral door de manier waarop Bella de wereld ziet en er commentaar op geeft. Dankzij Emma Stone wordt het personage geen karikatuur, maar iemand die hard op zoek is. Ook Mark Ruffalo is geniaal in deze komische rol. Aan de productie kan je niks opmerken: van de sets tot de kostuums, muziek en cinematografie, alles is prachtig geflipt.

Jana: Yorgos Lanthimos, de koning van de onconventionele film, heeft er weer eentje aan z’n palmares toegevoegd die helemaal in de stijl is van z’n andere films. Het scenario is deze keer weer van Tony McNamara, net als The Favourite, maar alle Lanthimos-ingrediënten zijn aanwezig: droge humor, een beetje onnatuurlijk dialogen en absurde plotwendingen, ze zijn er allemaal. Ook visueel zorgt cinematograaf Robbie Ryan voor de kenmerkende stijl met dolly shots, vignettes en Dutch angles. Het productiedesign is ook geweldig, en de muziek even eigenaardig als de film. Dan is er nog de fantastische cast met een indrukwekkende Emma Stone, hilarische Mark Ruffalo en tal van andere goeie bijrollen. Voor fans van Lanthimos is deze film weer genieten.

20.000 Especies de Abejas

Elien: Tijdens een vakantie op het platteland komt de kleine Cocó na even opnieuw in aanraking met de vrouwen in haar familie en hun verschillende manier van denken, terwijl ze zelf op zoek is naar haar identiteit. Een film die even zachtaardig als pakkend is, over een kind dat gewoon zichzelf wil zijn, ondanks de ontkenning van familie en vrienden. Estibaliz Urresola Solaguren pakt de ontdekkingsreis van Cocó ontzettend subtiel en meevoelend aan. Dit coming-of-agedrama bewijst nog maar eens dat niet kinderen maar net volwassenen een struikelblok zijn voor aanvaarding.

Jana: De bijen uit de titel zijn niet het onderwerp van de film maar eerde de rode draad. Nadat Petite Fille drie jaar geleden de Grand Prix won op Film Fest Gent, is er opnieuw een film die genderdysforie uiterst zorgzaal in beeld brengt, en in een fictief verhaal deze keer. In het begin heb je zelf nog niet helemaal door wat de focus van het verhaal zal zijn maar dat wordt op subtiele manier duidelijk gemaakt: Spaans is bijvoorbeeld een taal waarbij de bijvoeglijke naamwoorden aan het geslacht van het onderwerp worden aangepast, wat hier op pakkende wijze wordt gebruikt. Er is geen muziek en alles lijkt zo natuurlijk gespeeld en in beeld gebracht dat je bijna zou denken dat het een documentaire is. Nog maar eens een bewijs dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn en sommige volwassenen dat geluk nog te vaak in de weg staan.

Les Indésirables

Elien: Een gemeenschap die aan haar lot wordt overgelaten, tot het de machtshebbers niet meer uitkomt en ze harde maatregelen nemen. Het kan tegenwoordig over veel mensen gaan, maar in de film van Ladj Ly volgen we de bewoners van ‘bâtiment 5’, een woonblok in een buitenwijk van Parijs. De jonge Haby komt er lijnrecht tegenover de nieuwe burgemeester te staan wanneer die zijn stempel wil drukken en terugkomt op gemaakte afspraken en de bewoners geen kansen geeft. Ly drukt je met je neus op de feiten in een pakkende, wraakroepende en uitstekend geacteerde film met een prima score.

Jana: Ladj Ly z’n regiedebuut Les Misérables was al straf en ontnuchterend maar z’n tweede film is dat zo mogelijk nog meer. Opnieuw legt hij een, gok ik niet zo fictief, pijnpunt bloot in de maatschappij. Hier gaat het vooral over de hypocrisie van (lokale) regeringen die vluchtelingen verwelkomen in ruil voor goede media-aandacht maar tegelijk de andere hulpbehoevende mensen in hun gebied links laten liggen, of erger nog, bewust verwaarlozen en criminaliseren. En dat kan je maar zo lang doen tot de bom barst. Een erg goede, voor mij redelijk onbekende cast naast Alexis Manenti laat je even met een steen in je maag en verstomming achter.

Inshallah A Boy

Elien: Nog meer onrecht waar je woedend van wordt zien we in Inshallah A Boy, de eerste Jordaanse film geselecteerd voor Cannes. Na het plotse overlijden van haar man komt Nawal er alleen voor te staan. Ze kan rekenen op haar familie en buren en ook haar man zorgde goed voor haar. Alleszins, zo lijkt het in het begin. Als er geld in het spel komt, begint alles te wankelen. Maar Nawal is niet bang om tegen de schenen te schoppen om haar deel te krijgen. Het is een ingetogen film die de ongelijkheid in Jordanië toch doeltreffend toont en die volledig rust op de geweldige vertolking van Mouna Hawa.

Jana: Ook in deze film kon je me vaak hoofdschuddend terugvinden. Het wordt pijnlijk duidelijk hoe ongelijkheid tussen mannen en vrouwen letterlijk in de wet staat en hoe sommige mannen er alles aan doen om dat te verzekeren. Mouna Hawa overtuigt als de vrouw van wie het leven overhoop gegooid wordt en dan op het ene obstakel na het andere stoor, maar die het heft ook in eigen handen neemt. Ook hier laat de natuurlijke, flairloze beeldvoering en afwezigheid van veel muziek de inhoud en vertolking voor zichzelf spreken.

And The King Said, What A Fantastic Machine

Elien: In deze docu krijgen we eerst een geschiedenislesje over fotografie en beeld, om daarna uit en in te zoomen op de bredere gevolgen van die uitvindingen in de maatschappij. Daarbij ligt de focus misschien verrassend genoeg op online en eerder beelden van amateurs. Film zorgde voor enkele scharniermomenten, waarna de menigte er loos mee gaat. Een mix van onschuldige, hilarische, onthutsende, gruwelijke en onnozele beelden zorgt ervoor dat je op het einde wel je eigen relatie met de online wereld herbekijkt. Knap.

Jana: Documentaires over film blijf ik een van de uniekste dingen van Film Fest Gent vinden. Twee filmmakers schetsen de geschiedenis van de camera op amusante wijze via korte fragmenten. Ze belichten ook hoe de intentie of het belang van beelden veranderd is doorheen de tijd. Ik had nog maar weinig van de fragmenten al gezien dus was het leuk om weer iets nieuws te ontdekken. Er was ook een mooi evenwicht tussen serieuzere beelden en de lichtere variant waardoor het zeker geen stoffige bedoening is geworden. Al kan je je niet van de indruk ontdoen dat we de laatste tijd wel wat te veel de andere kant, van het eindeloos entertainment, aan het uitslaan zijn.

Desperate Souls, Dark City and the Legend of Midnight Cowboy

Elien: Midnight Cowboy zag ik zelf nog maar een aantal jaar geleden, en het is een film die bijblijft. Deze documentaire vertelt deels hoe de film gemaakt werd, maar plaatst de film vooral in een context. Zowel de plaats ervan in de filmwereld als in de maatschappij, zowel toen als vandaag. De achtergrond van de regisseur, scenarist en andere sleutelfiguren komt daarbij aan bod, net als de visie op de oorlog in Vietnam en op homoseksualiteit. Heel interessant, maar de chaotische structuur van het narratief maakt het soms moeilijk om de juiste verbanden te leggen en interne aanvullingen te doen, waardoor je zonder genoeg voorkennis soms wat verward achterblijft.

Jana: De tweede documentaire van de dag onderzoekt hoe de film Midnight Cowboy een kind van zijn tijd was maar ook de tijd erna beïnvloedde. Via talking heads zoals Jon Voight of Jessica Salt maar ook audiofragmenten en beelden wordt een inzicht gegeven in de makers en hoe hun leven verband hield met de film, maar ook wat er in de maatschappij gaande was. Die verschillende aspecten missen soms wat structuur maar maken het daarom niet minder interessant om meer achtergrond bij deze toch wel grensverleggende film te krijgen.

Io, Capitano

Elien: Een mokerslag kregen we ‘s morgens van deze Italiaanse film over twee Senegalese jongens die het willen maken in Europa. Daarvoor trekken ze naar Italië, op alle mensonterende manieren die we ondertussen kennen van in het nieuws. Alleen krijgen die slachtoffers hier een gezicht, net als de mensen die van hun dromen en wanhoop misbruik maken. Op zich vertelt de film weinig nieuws, maar het is pakkend verteld, schitterend geacteerd en ironisch genoeg mooi in beeld gebracht. En wellicht mogen sommige mensen nog wel eens met hun neus op de feiten gedrukt worden.

Jana: Er zijn veel horrorfilms die me minder met een knoop in m’n maag laten zitten dan deze film. Dit is dan ook een real-life horrorfilm zoals er zich elke dag honderden afspelen. En de duivels zijn in dit geval gewoon andere mensen die profiteren ten koste van vluchtelingen die op zoek zijn naar een beter leven. Dit is bijna vanzelfsprekend een zware film maar toont bij momenten toch ook hoe sommige mensen wel altijd bereid zijn te helpen. De centrale jonge acteurs hebben onmiddellijk je sympathie en zetten zeer knappe presentaties neer. Deze blijft nog even nazinderen.

The Holdovers

Elien: Tijdens de kerstperiode zijn velen onder ons graag samen met familie of vrienden. Enkele jongens van de Barton-school hebben dat geluk niet en blijven achter met de meest gehate leerkracht. Een jongen in het bijzonder wil toch nog iets van zijn kerstvakantie maken, maar dan moet hij eerst doordringen tot zijn stuurse lotgenoot. Gelukkig is er ook de sympathieke keukenmanager om de twee rede te doen zien. The Holdovers is een heerlijke film, niet verrassend in opzet maar o zo pakkend en goed gemaakt, van de technische throwbacks naar de jaren 70, over de kerstsoundtrack en de prachtige cast onder leiding van Paul Giamatti. Een nieuwe kerstfilm om aan de jaarlijkse lijst toe te voegen.

Jana: Mensen die elkaar niet mogen maar toch gedwongen samen gezet worden, het is een van m’n favoriete tropes als het goed gedaan wordt. Alexander Payne waagt er zich ook aan en met succes. Hij stopt het verhaal over de ongewenste overblijvers op school letterlijk in een 70s jasje, compleet met korrelig beeld en het typische wat doffe geluid van toen. Wat vooral bijblijft is dat de wereld wat beter zou zijn als mensen minder snel zouden oordelen over elkaar en dat je onverwacht ergens gelijkstemde zielen kan vinden. Paul Giamatti krijgt ook nog eens een verdiende hoofdrol.

The Royal Hotel

Elien: Waar je ook gaat, een (jonge) vrouw zijn is overal ter wereld een schaakspel van jewelste. Twee Canadezen nemen op wereldreis een tijdelijke baan aan in een afgelegen pub in Australisch mijngebied. Daar krijgen ze te maken met een afgezonderde gemeenschap waarbij sommigen in het verleden zijn blijven steken. Een van hen voelt zich steeds ongemakkelijker bij het gedrag van de mijnwerkers, tot het tot een confrontatie komt. Na The Assistant had ik hoge verwachtingen voor Kitty Greens opvolger, en misschien iets te veel. Julia Garner en Jessica Henwick zijn uitstekend, maar naast een goede weergave van hoe je als vrouw nooit echt weet hoe je het best met ongewenst gedrag omgaat, zit hier eigenlijk niet zo veel in.

Jana: Kitty Green onderzoekt weer de machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen maar doet dat minder subtiel dan in The Assistant, wat ik wel jammer vond. Deze keer is een afgelegen stadje in de Australische outback de setting, waar vooral arbeiders naar de bar komen en waar er nog veel toxische mannelijkheid heerst. De spanning zit er wel in maar met een minder goeie of originele conclusie dan ik gedacht had.

Critical Zone

Frédéric: Het verhaal echter Critical Zone is naar mijn mening interessanter dan Criticial Zone zelf. Regisseur Ali Ahmadzadeh mag van de Iraanse overheid het land niet verlaten en mag ook geen films maken in Iran. In het geheim heeft hij met een aantal gelijkgestemde zielen toch Critical Zone opgenomen in Teheran. In de film volgen we Amir als drugsdealer met een groot hart. Amir heeft het beste voor met iedereen die hij tegenkomt en neemt veel verschillende personen mee in zijn auto. Het grootste deel van Critical Zone is dan ook gefilmd vanaf het dashboard van de auto. De toestand in Teheran wordt via dit verhaal in beeld gebracht. Alleen duurde het naar mijn mening allemaal wat lang en ging het vrij traag.

The Old Oak

Frédéric: The Old Oak speelt zich af in 2016 wanneer de eerste Syrische vluchtelingen in een klein Brits dorpje komen. Het dorp is verdeeld in een groepje mensen die zoveel mogelijk willen helpen en een andere groep die zich bedreigd voelen door het onbekende. Het grote toneel is de laatste pub van het dorpje waar de film zijn naam aan ontleent: The Old Oak. Het verhaal is klein, maar wel impactvol. Alle personages krijgen een achtergrond die te begrijpen valt, waardoor er geen ‘slechte mensen’ in beeld komen. The Old Oak toont hoe mensen elkaar kunnen vinden in hun problemen en dat de oplossing vaak ligt in een gezamelijke nieuw doel en samenwerken.

Elien: Dat een man niet enkel een product van zijn tijd kan zijn, bewijst de 87-jarige Ken Loach. Zijn nieuwste sociale drama staat opnieuw bol van de empathie, voor alle personages die hij afbeeldt. Maar tegelijk durft hij ook een niet mis te verstane boodschap sturen naar de machtshebbers in Groot-Brittannië. Het onbegrip en de woede die de mensen uit plaatsen zoals Durham hebben, komt voort uit hun eigen angst en frustratie over hun situatie. De overheden helpen de zwaksten in de maatschappij niet genoeg, en creëren er meer door corrupte machtshebbers in andere landen gewoon te laten begaan. Syrië, Oekraïne, Gaza en Israël, die stellingen blijven maar waarheid worden. De film stelt sommige dingen net iets te rooskleurig voor, maar als er nog maar een paar mensen zijn die de screening verlieten en een beetje meer begrip tonen voor mensen die het moeilijker hebben dan hen, dan vergeef ik en juich ik die wel heel erg hoopvolle houding graag toe.

Jana: Ken Loach kan toch echt de meester van de realistische Britse films genoemd worden. Als The Old Oak echt z’n laatste film was, is het een waardige afsluiter. Hij toont opnieuw de moeilijke balans tussen de bestaande gemeenschap in stand houden en helpen maar ook opvang voorzien voor mensen die vluchten van oorlog. Het script van David Laverty gaat de verschillende meningen niet uit de weg maar wil vooral meegeven dat vooroordelen vaak onterecht zijn en er veel goeds kan gebeuren als je die opzij zet. De cast met onbekende acteurs blijft ook een echte meerwaarde.

The Sweet East

Elien: De mafste film van FFG tot nu toe is ook een langspeeldebuut, dat van cinematograaf Sean Price Williams. De 17-jarige Lillian is op schoolreis in Washington wanneer ze er plots geen zin meer in heeft. Tijdens een bizar schietincident ontsnapt ze met een alternatieve activist die haar opneemt in hun beweging. Zo komt ze met nog een reeks andere mensen in contact, willekeurig en met soms grote gevolgen. Tussendoor praat ze zich overal uit. Dat levert een interessante, surrealistische en vermakelijke film op met een heel eigen stijl en stem.

Jana: A wild ride, dat is hoe ik deze film zou omschrijven. We volgen eigenlijk de jonge Lillian, die op schoolreis gaat naar Washington en van daaruit steeds andere mensen ontmoet en gaat waar die gebeurtenissen haar leiden. Het resultaat is onvoorspelbaar en boeiend, met een fascinerende hoofdrol voor Talia Ryder. Aan de filmstijl op korrelige film met vaak onscherpe beelden en de eclectische muziek is het wennen maar het geeft de film iets speciaals.

Frédéric: Een dwaze trip doorheen het oosten van de States. Lillian is een eigenwijze jonge vrouw die de wereld nog moet ontdekken. Ze laat alles op zich afkomen en slaagt er in iedereen naar de mond te praten. Wanneer ze zich op schoolreis verveelt besluit ze in een absurd incident weg te lopen met enkele ‘punks’ en dit blijkt de start te zijn van zot avontuur. In The Sweet East volgen de meest aburde gebeurtenissen elkaar op en ondergaat Lillian alles met een glimlach zolang ze er zelf maar beter uitkomt. The Sweet East is een van de meest atypsche coming-of-age films, maar mogelijk wel een van de meest amusante.

Le Temps D’aimer

Frédéric: Regisseur Katell Quillévéré vertelt het verhaal van haar grootmoeder. Om de sfeer te zetten, start Le Temps d’Aimer met archiefbeelden van de bevrijding van Frankrijk waarin vrouwen die het bed deelden met Duitse soldaten, werden kaalgeschoren en ten schande werden gebracht. Vervolgens springen we enkele jaren in de toekomst en ontmoet ons hoofdpersonage Madeleine een knappe archeologie student, François. Ze worden een koppel en al snel blijkt dat beiden een groot geheim met zich meedragen. Wat volgt is een familieverhaal over waarheid en leugens, liefde en verdriet gespreid over een periode van meer dan 20 jaar. Ook al zijn de wendingen niet zo onverwacht, Le Temps d’Aimer weet zeker wel te bekoren.

The Boy and the Heron

Frédéric: Vogels! Vogels! Vogels! Dat was mijn eerste gedachte tijdens het kijken van deze nieuwe Studio Ghibli-film. In dit mogelijks laatste geanimeerd verhaal van Hayao Miyazaki vertelt hij een verhaal over zijn jeugd. Natuurlijk doet hij dit niet letterlijk maar via een immens fantasierijke wereld. Mahito is een jongen die met zijn vader verhuist tijdens de Tweede Wereldoorlog nadat zijn moeder overleden is bij een brand in een ziekenhuis. In The Boy and the Heron gaan we samen met Mahito door een proces van rouw en trauma en leren we op een andere manier kijken naar leven en dood. Echter is dit niet op een heel heldere manier gebracht en zoals bij veel Ghibli-films kan je dit best over je heen laten komen en niet heel de tijd proberen na te gaan waar de logica zit. Je voelt dat Miyazaki iets persoonlijks wil vertellen en dat op zijn manier, ook al heb je niet altijd door waar het over gaat, op het einde heb je wel een idee van wat hij wil zeggen. En is dat niet net wat een trauma van een ander is? Moeilijk echt te begrijpen maar ergens toch te bevatten?

Elien: De jonge Mahito lijdt een groot verlies tijdens WOII, en verhuist daarna om met zijn samengesteld gezin een nieuwe start te nemen. Alleen raakt hij in de ban van een mysterieuze toren en de blauwe reiger die hem ernaartoe lokt. Zo komt hij terecht in een andere wereld waarin hij op zoek gaat naar zijn verloren geliefde. Toegegeven, ik zag nog maar één film van Miyazaki en vond Spirited Away nogal moeilijk om te interpreteren. Misschien ben ik gewoon niet filosofisch genoeg om zijn films te begrijpen, want hoewel ik The Boy and the Heron onderhoudend en supermooi geanimeerd vond, was hij moeilijk doorgrondbaar voor me. Enkele metaforen zijn duidelijk, maar wellicht ligt het gewoon aan mij en ben ik niet in de juiste trippy mindset gaan kijken. Sowieso ook een prachtige score die ik zeker opnieuw zal beluisteren.

Jana: Ik heb nog maar een Ghibli-film gezien en dat was Spirited Away. Net als toen moet ik, onder vrees van uitgejouwd te worden, toch toegeven dat die en ook de nieuwste niet zo m’n ding zijn. De animatie is ontegenzeggelijk prachtig, net als de muziek, maar ik snapte de dubbele bodem niet of hoe de parallelle dimensie samenhing met het verhaal en dan vind het moeilijk om iets echt goed te vinden. Deze stijl is gewoon niet voor mij weggelegd.

Das Lehrerzimmer

Elien: Weinig films bezorgden me de laatste tijd zoveel stress als dit Duitse portret van een middelbare school. Nieuwe leerkracht Carla kan goed overweg met haar leerlingen, maar is het niet altijd eens met hoe conflicten aangepakt worden op school. Wanneer ze ontdekt dat een collega steelt, raakt een van haar leerlingen betrokken en verandert het al snel in zij-wijverhaal waar Carla zich door haar sterk rechtvaardigheidsgevoel dreigt in te verliezen. De film is sober in beeld gebracht maar komt daardoor zeker niet minder hard aan. Net als Amal toont het in zekere zin de veranderde rol van de leerkracht en hun machtspositie binnen een school en het leven van de leerlingen. Een goede leerkracht zijn is een roeping waar je moet blijven aan werken.

Jana: Ook al is het eigenlijk geen thriller, toch staat deze film bol van de spanning. Lerares Carla is van enorm goeie wil maar veroorzaakt zonder dat ze het wil allerlei geruchten op school, waar uiteindelijk een aantal leerlingen van haar onder lijden. Alles wordt niet kristalhelder uitgelegd waardoor ik soms in de war was van Carla’s gedrag. Ze probeerde zich bijvoorbeeld soms niet te verdedigen terwijl dat wel gerechtvaardigd was of probeerde confrontatie te vermijden. Het toont dat je veel ballen moet hoog houden om een succesvolle leerkracht te zijn. Actrice Leonie Benesch vertolkt dit op geweldige wijze.

Scrapper

Elien: Deze kleinschalige maar grootse Britse film werd vooral naar jongeren beschreven (met de aanduiding 9+ in het FFG-magazine). Dat schrikt misschien wat mensen af, want onze screening was dunbevolkt. Helaas, want dit is zo’n instant charmerende en innemende film, zoals vooral de Britten dat kunnen. De jonge Georgie verloor onlangs haar moeder en woont nu alleen in een armere wijk. Tot haar biologische vader opduikt en haar probeert te helpen. Scrapper geeft goed weer hoe moeilijk het is om je enige houvast te verliezen en iemand nieuw in je leven te moeten toelaten. Die thema’s worden met een lichte hand aangehaald, met een realistisch script en een paar eigenzinnige toetsen, zoals droombeelden en commentaar via interviews zonder meer. De frisse regie en beeldvoering maken dit een levendig coming-of-ageverhaal, afgemaakt door de zachtaardige vertolkingen.

Jana: Dat films met kinderen in de hoofdrol allesbehalve kinderachtige onderwerpen hebben bewijst ook dit regiedebuut van Charlotte Regan. Dit is een warm en meeslepend verhaal over een meisje en jonge man die elkaar eerst niet liggen maar langzaam toch dichter naar elkaar toegroeien. Toch houdt ze er ook een jeugdige sfeer in met wat visuele speciallekes, een herkenbare vriendschap en humor. Lola Campbell is een echte ontdekking en ook Harris Dickinson zet weer een mooie rol neer. De film duurt amper 86 minuten maar laat je met een warm gevoel achter.

All Of Us Strangers

Elien: In 2014 zagen we acteur Andrew Scott in levende lijve op FFG voor de indieparel Pride, waarin hij een eenzame man speelde die zijn verleden moest verwerken en langzaam anderen toeliet. Scotts rol in All of Us Strangers ligt daar niet zover van, alleen is het nu de hoofdrol. Schrijver Adam schrijft over zijn ouders, die stierven toen hij jong was. Hij leidt een afgezonderd leven, tot nieuwe buur Harry aan zijn deur staat en hem vraagt om gezelschap. Hij weigert eerst, maar Harry’s interesse maakt iets in hem los. Andrew Haigh maakte een tedere, louterende en hartverscheurende film die warm en intiem in beeld gebracht is. Scott is fenomenaal, en ook Paul Mescal bevestigt nog maar eens. Deze blijft even kleven.

Jana: Velen, waaronder ikzelf, kwamen waarschijnlijk voor de hype rond Andrew Scott en Paul Mescal in deze film en kregen er nog een mooi verhaal bovenop. Je weet er best zo weinig mogelijk over maar het scenario van Andrew Haigh behandelt op een pakkende maar ingetogen wijze hoe onbeantwoorde vragen uit het verleden je huidige leven kunnen overheersen. Mescal, Jamie Bell en Claire Foy zijn elk op hun manier fantastisch maar het is Andrew Scott die de film prachtig draagt. Ik ben er alleen nog niet uit of het einde nu het verhaal nog beter maakt of net te veel was, maar dat vergeef ik graag als de rest zo goed is.

Ferrari

Frédéric: Ik begin allereerst met: ik heb niets met Ferrari of auto’s. Voila, hiermee begon ik aan een film die totaal niet voor mij bedoeld is. Mijn conclusie is vooral dat het iets te lang duurt met veel elementen die mij niet echt interesseren waardoor ik weinig inlevingsvermogen had. Adam Driver speelt meesterlijk als Enzo Ferrari al is het even wennen aan de grijze lokken. De rest van de cast doet het ook voortreffelijk waardoor het toch geen heel onaangename zit was. Voor mij is de film Ferrari volledige middelmatigheid als geheel terwijl dit voor sommigen mogelijks wel de beste film van het jaar kan zijn.

Elien: Dat deze film over Enzo Ferrari gaat, kon je misschien al afleiden. In 1957 is het bedrijf 10 jaar oud en bijna uitsluitend gericht op autoracen. Door de hoge kosten moet Ferrari op zoek naar geld. Hij werkt toe naar een deal met een autofabrikant en een winst in een bekende Italiaanse race om publiciteit te krijgen. Maar tegelijk is ook zijn privéleven een heksenketel. Een jaar na de dood van hun zoontje woont Ferrari niet meer bij zijn vrouw en hoofdaandeelhouder Laura, maar zijn vriendin en hun zoontje. In dit scenario is die combinatie helaas eerder een warboel geworden zonder echt emotionele connectie of een bepaald punt waar we naartoe werken. De racescènes zijn knap gefilmd, maar niet bijzonder spannend en waar CGI aan bod komt, voldoet die niet. Toch bleef ik ergens wel geboeid dankzij de cast, met voorop Adam Driver en Penélope Cruz. Zij, en dan vooral Cruz, zijn ook de enigen die de Italiaanse accenten nog een beetje aanhoorbaar maken. Als je een spannende racefilm met Ferrari wil zien, raden we toch eerder Ford vs Ferrari / Le Mans ‘66 aan. Sorry, Michael Mann.

Jana: Ondanks het kaliber voor en achter de camera was ik weinig geïnvesteerd in het verhaal van deze film. Het levensverhaal van Enzo Ferrari was op liefdesvlak weinig origineel en kon me ook minder boeien. Ik was meer geïnteresseerd in de zakelijke kant van het bedrijf en het racen. Het laatste deel gaat gelukkig voornamelijk daarover en is ook goed in beeld gebracht, maar met de gevolgen wordt weinig gedaan en qua goeie smaak laten ze ook een steek vallen. Adam Driver is wel heel goed als de statige/statische Ferrari en z’n Italiaans accent kan nog door de beugel maar het is vooral een geweldige Penelope Cruz die met de eer gaat lopen.

Deze lijst wordt elke dag van het festival nog aangevuld. Tickets voor de voorstellingen vind je op filmfestival.be